In die tijd, en nu heb ik het over de periode waarin de nog jonge Ron Blaauw, de nog jonge Lucas Rive, de nog jonge Arie de Haan en ook de nog jonge Gertjan Hageman het van de eigenlijk best nog jonge Jon en Joop leerden
, werkte in de sterrenkeuken van Restaurant de Kersentuin een uit de Franse Loirestreek afkomstige patissier (=desserts). Het is bijna 30 jaar geleden en gezien de hoeveelheid alcohol die mijn lichaam sindsdien heeft moeten afbreken, is het niet zo verwonderlijk dat ik zijn naam kwijt ben. Wel jammer, want ik zou wel eens willen weten wat hij tegenwoordig doet. Dat is via Google heel makkelijk maar niet als je de naam niet weet. Wellicht kom ik er nog op en dat laat ik u dan weten. Eigenlijk doet het er niet zo veel toe, want ik wil het veel liever over zijn nicht hebben, die als kok(kin) wat liefhebberde en om die reden in bovengenoemde keuken, en onder de vleugels van haar neef, het vak kwam leren. Het zal u, gewaardeerde lezer, niet verbazen dat ook haar naam mij volledig ontschoten is. Het lichaam van deze struise jonge meid staat me nog op het netvlies gebrand, maar de naam? Het was in ieder geval een echte Franse meisjesnaam. Maar goed, als ik er op kom (op die naam, want het is me nooit gelukt om op haar te komen, (oh eh, sorry dames)) dan laat ik het weten en verander dit artikel.
En ja hoor! Het is nu 1 augustus 2013 en ik weet het: de jongedame heet of heette Adeline! Nu weet u dat dus ook! En . . . Sterker nog, het is nu 4 oktober en ik weet ook de naam van de patissier: Frédéric. Zijn achternaam is bekend bij de schrijver maar wordt niet vermeld!
Om het hele verhaal bovendien een beetje te verluchten, voeg ik nog een pikante foto toe van een paar types van de “Voorkant” of zoals Jon S. ze graag noemde de “Zwarte Brigade”. In die tijd
was het tussen de voor-, en achterkant niet altijd Païs en Vrëe. Jaha lieve lezertjes, zo lang is het al geleden! Het is, al met al, een lange aanloop geworden naar een heel ander verhaal over een bepaalde wijn welke ik aan het begin van dit artikel en getuige ook de kop, van plan was te gaan schrijven. Ik hoop dat u het tot nu toe hebt weten uit te houden!
Een verhaal dat gaat over paté en een wijn uit de Loirestreek, want daar kwamen die neef Frédéric en zijn nicht Adeline vandaan.
De wijn is een in Nederland zo goed als onbekende wijn samengesteld van de twee soorten Cabernet, genaamd Cabernet d’Anjou. Ik zou het persoonlijk een demi-sec noemen. Zo’n 40 jaar geleden (of is het nog langer?) werd ons land overspoeld met veel slechte rosé die gezien de naam die ze droegen, kopieën zouden moeten zijn van deze Anjou-wijn. Was het maar waar, want dan dronken we het nu nog steeds! De struise Française waarover ik het eerder had, nam die wijn mee om te laten proeven bij een terrine van een beest, dat zij Lièvre de Marais 
noemde (op de camping van Jean-Paul is dit beest ook wel bekend als een Ragondin, en bij ons als polderkonijn*), gemaakt door haar moeder van een door haar vader midden in de nacht aangereden beverrat. En wat doet elke rechtgeaarde Fransman, hij stopt, (niet om te kijken wat de schade aan de auto is?!) loopt terug om te kijken wat hij geraakt heeft, pakt een plastic zak (die ze ook altijd in de auto hebben!) en deponeert het beest zo snel mogelijk achter in de deux-cheveaux.
Logisch!
En daar stonden ze dan (enkele weken na de voor de ragondin zo tragisch afgelopen en nogal harde ontmoeting met het metaal van de 2CV6) in de keuken van de Kersentuin èn zo rond de klok van vijf èn vlak voordat het personeelseten in de kantine uitgeschept zou gaan worden. Vanuit mijn kantoor had ik zicht op dat groepje mannen (en één struise dame) en omdat ik nogal nieuwsgierig van aard ben, drukte ik mijn toch al niet kleine neus ertussen. De paté lag reeds in plakjes gesneden op even zo veel bordjes als het aantal aanwezigen met ernaast even zo veel lege glazen die nog gevuld zouden worden. Gevuld met een drank die ik wel meende te kennen, maar ik kende de goedkope Hollandse versie daarvan, die zomaar afkomstig zou kunnen zijn uit de Chemische Fabriek Naarden! Rosé d’Anjou! heette dat, later rosé de Fruits. Ja in Nederland mocht vroeger echt alles!. 
Jac. Hermans en Albert Heijn hebben hier hun fortuin gemaakt! Ik heb het nu echter over de Cabernet d’Anjou die daadwerkelijk uit de Anjou-streek afkomstig was en gemaakt werd en wordt van de Cabernet Sauvignon de de Cabrnet Franc. Wat een ervaring. Een prachtige roze kleur met een intense geur van rood fruit, viooltjes en bonbons van melkchocolade! Soepel in de mond, natuurlijk wat zoetig, maar zeer plezierig. Bij uitstek geschikt om de terrine van beverrat, bereid door de moeder van die struise boerse meid, te complimenteren. Want een compliment, dat was het zeker. Ergens zat dat zoetje in de paté die de combinatie overduidelijk maakte. De wijn had voldoende zuur om karakter aan het geheel te geven en daarnaast was de wijn nog eens in staat om tot minimaal vijf jaar oud te worden. Wat een kracht!
Daar hadden ze in die tijd bij Jac. Hermans en Albert Heijn nog nooit van gehoord. Wina Born heeft het ook nog even geprobeerd, maar zij was achteraf al lang blij dat Nederland wijn uit een kartonnen pak ging drinken.
Toen ik met vriend Yves, u kent hem intussen, de Salon des Vins de Loire bezocht, liet ik hem een Cabernet d’Anjou proeven. Ik was al om en Yves twijfelde nog! “Wat is er dan mis met deze wijn?” vroeg ik. Zijn antwoord: “Ik vind hem te rijk”. Nou ja, nou vraag ik je!
Het gevolg is dus wel dat 
deze Cabernet d’Anjou ‘les Buissons’ van Domaine de la Bergerie in Champ-sur-Layon nog steeds niet op zijn voorraadlijst staat. Bel hem gerust en vraag er om. Binnenkort moet hij bij de familie Guégniard, eigenaren van Domaine de la Bergerie, toch weer hun onovertroffen Crémant de Loire bestellen.
Tot zover . . .
Chris Koot
(* noot van de schrijver: Wat men in Frankrijk Lièvre de Marais (= haas uit de polder) noemt, noemen wij konijn uit de polder!)
