Op een middag op de Horecava werd ik door een andere Chris voorgesteld aan een drietal heren die hun nering in Maastricht hadden en die wijnen aan de Nederlandse man probeerden te brengen. De firma Zind-Humbrecht welke een nobel en geestrijk vocht aan diezelfde man kwijt wilde, had hen uitverkoren als representant van hun wijnen. Alle te proeven wijnen van dit Domaine waren intussen door anderen vóór ons geproefd; voor ons waren enkel nog wat nieuwe-wereldwijnen achtergebleven. Chris en Chris zouden Chris en Chris niet zijn als zij er toch nog iets uit wisten te slepen en ja hoor; het gesprek kwam op een reisje naar de Elzas dat de firma uit Maastricht aan het organiseren was en Chris en Chris kregen het voor elkaar, elkaar samen de bus in te lullen. (excusez le mot)
Aldus togen wij op een zondagavond gezamenlijk richting Maastricht voor een voorovernachting, zodat we al het vervelende verkeer op maandagochtend konden laten voor wat het was. Na een paar Brand-Up-jes, een wandeling door deze zuidelijke stad waar nog het een en ander tot ons werd genomen, een rustige nacht in Bilderberg hotel Maastricht en een ontbijt in de Mangerie aldaar (zelfde stoelen en banken, zelfde tafels, zelfde vloertegels) gingen we op zoek naar de firma Goessens. 
We werden daar ontvangen en voorgesteld aan de andere reizigers.
De bustocht naar de Elzas duurde lang, natuurlijk, met onderweg een heerlijke broodjeslunch op een parkeerplaats begeleid door een werkelijk uitstekende Pinot d’Alsace uit 1999.
Dankzij de oplettendheid van uw schrijver en de fantastische kaartleestechniek van de andere Chris (let wel, TomTom bestond nog niet) kwamen we nog net niet te laat aan in Wintzenheim, waar de nacht zich al aandiende en de regen gestaag het wolkendek boven ons verliet.
Domaines Zind-Humbrecht, ontstaan na het huwelijk van Leonard Humbrecht met Genevieve Zind, is één van de topproducenten in de Elzas waar Leonard en zoon Olivier zeer vooruitstrevend werken. Zij baseren hun druivenkeuze op de individualiteit van zowel microklimaat als bodem. Bij dit bedrijf vindt de gisting, met inheemse gistsoorten, plaats op lage temperatuur, waardoor dat soms tot in de maand juni of juli van het jaar erop kan duren. Hierdoor gaan volgens hen geen bouquet, fruit en aroma verloren. Doordat er alleen rijpe druiven worden gebruikt, een gevolg van de lage yield, en daarmee weinig zuur, ontstaat er na de malolactische gisting een stabiele wijn, zonder dat smaken verloren gaan. 
Na een rondleiding door het bedrijf kwamen we in één van de proefkamers, waar 21 wijnen uit het jaar 2000 klaarstonden om te worden geproefd. 
We begonnen met een pinot noir. De pinot d’Alsace, die daarna kwam was een samenstelling van pinot blanc en 40% pinot chardonnay. Fraai, maar niet zo mooi en karaktervol als de 1999 die we onderweg genoten hadden. De volgende serie bestond uit enkele pinot gris wijnen, waarvan de Cru “Herrenweg de Turckheim” onze voorkeur had: Mooi droog, met toch nog veel restsuiker en een redelijk hoog alcoholgehalte. De Clos Jeb Sal, ook een Pinot Gris was werkelijk top, maar op het moment van proeven al uitverkocht. Een half flesje is € 20,00. Prachtige wijn met veel mineralen en restsuiker, bijna 15% alc. Een genot bij ganzenlen of eendenlever, maar ook bij kaas lijkt me dit niet verkeerd. Ook de Vieilles Vignes van deze druif, vol geuren als honing, abrikozen en marsepein, was niet te versmaden. Die wilden wij wel hebben, en staat nu ook op de wijnkaart van de Kersentuin.
Daarna kwamen de gewurztraminers, eerst een gewone A.C. daarna enkele Grand Cru’s en tot slot een Vendange Tardive van absolute klasse, maar zo duur! Tot 16% alcohol en 40 gram restsuiker per liter.
Tot slot de rieslings, waaronder de Grand Cru’s Brand, Hengst en natuurlijk Rangen de Thann. De beste wijngaard, de Rangen, van deze heuvel in het uiterste zuiden van de Elzas, is door de inspanningen van Leonard sinds de jaren ’70 weer opnieuw beplant, met voornamelijk Riesling. De wijnen van deze wijngaard zijn strakdroog, elegant en met een discreet parfum.
Na afloop werden we vergast op een drie-gangen diner in een hotel in Münster waar we ook de nacht zouden doorbrengen. Natuurlijk werden bij de streekgerechten passende streekwijnen gedronken, en werden ook de plaatselijke roodflora kazen niet vergeten. Als digestief gebruikte ik met Chris nog een Poire uit de regio.
Klapstuk van de avond was overigens wel de tweepersoonshotelkamer, waarin het tweepersoonsbed dat een zeer twijfelachtige breedte kende, diagonaal was geplaatst. Daardoor echter werd de kamer niet groter maar de schijn probeerde ons dat wel wijs te maken. De kleurstelling deed me ook nog eens denken aan het Bilderberg Garden Hotel van 35 jaar geleden: oranje en bruin! Hoewel ik de andere Chris nog niet eens een jaar kende, ben ik met hem in bed gedoken en heb al schurkend en snurkend met hem de nacht doorgebracht. Een nacht die hij zich ongetwijfeld lang zal heugen!
De regenachtige terugtocht, helaas niet onderbroken door leuke uitjes met sandwiches en wijn, voerde in eerste instantie langs de bekende Elzasser wijnheuvels en door slaperige Elzasser dorpen maar al snel voerden de grote wegen ons terug naar Maastricht, alwaar een plaatselijke traiteur in het pand van Goessens voor een riant buffet had zorg gedragen.
De firma Goessens begreep dat we na het Elasser geweld toe waren aan iets anders dus mochten we genieten van een mooie Chassagne-Montrachet uit 1997. Eenieder viel dankbaar aan en deed zich tegoed aan de traditioneel Maastrichtse gerechten met deze werkelijk prachtige witte Bourgogne.
Ik dank de gastheren van Goessens voor deze onvergetelijke tocht.
—
Tot zover
Chris Koot
